کن للِظّالِمِ خَصماً وَ لِلمَظلومِ عَونا

 

قائد الثورة الإسلامیة:

قال لنا الإسلام: «کن للِظّالِمِ خَصماً وَ لِلمَظلومِ عَونا»- هذه توصیة الإمام أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب (ع) - نحن لا نقول «اُنصُر اَخاک ظالِماً اَو مَظلوما» فهذا شعار جاهلی. کانوا یقولون انصر أخاک و دافع عنه سواء کان ظالماً أو مظلوماً، و القرآن الکریم لا یقول هذا و المعارف الإسلامیة تمنع هذا. کلا، الظالم أی کان ینبغی مواجهته و الحیلولة دون ظلمه، و المظلوم أی کان یجب حمایته و مساعدته.

...

 

إعادة قراءة المبادئ الموثقة لمدرسة الإمام الخمینی هو السبیل الوحید لمواجهة تحریف شخصیة ذلک الإنسان الکبیر، و هی مبادئ من قبیل: تکریس الإسلام المحمدی الأصیل و رفض الإسلام الأمریکی، و الثقة بصدق الوعود الإلهیة و عدم الثقة بالمستکبرین، و الثقة بإرادة و قدرات الجماهیر و معارضة تمرکز الحکومة، و الدعم الجاد للمحرومین و معارضة النزعة الارستقراطیة، و دعم المظلومین فی العالم و معارضة العتاة الدولیین بصراحة و دون مواربة، و تکریس الاستقلال و رفض الخضوع للهیمنة، و التشدید على الوحدة الوطنیة.

فلسطین

چرا فلسطین مسأله اصلی دنیای اسلام است؟

مسأله فلسطین از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی همیشه از مسائل راهبردی نظام جمهوری اسلامی بوده است. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای مسأله اول امت اسلامی را مسأله فلسطین می‌دانند. در ادامه بخشی از دلایل اصلی بودن مسأله فلسطین از نگاه رهبر انقلاب اسلامی آورده شده است:
 

مسأله غزه قضیه اول دنیای انسانیت است
امروز قضیه‌ى اول جهان اسلام قضیه‌ى غزه است؛ شاید بشود گفت قضیه‌ى اول دنیاى انسانیت، قضیه‌ى غزه است. سگ هارى و گرگ درنده‌اى به انسانهاى مظلوم حمله کرده است؛ چه کسى مظلوم‌تر از کودکان معصومى که در این حملات جان خود را مظلومانه از دست دادند؟ چه کسى مظلوم‌تر از مادرانى که فرزندان خودشان را در آغوش خودشان گرفتند و به چشم خود مرگ و پرپر زدن آنها را مشاهده کردند؟ رژیمِ غاصبِ صهیونیستِ کافر، دست به چنین جنایاتى زده است امروز در مقابل چشم بشریت و انسانیت؛ بشریت باید عکس‌العمل نشان بدهد. ۱۳۹۳/۰۵/۰۷

۸ دلیل برای اصلی بودن مسأله فلسطین در دنیای اسلام
فلسطین، مسئله‌ی اول در میان همه‌ی موضوعات مشترک کشورهای اسلامی است. مشخصات منحصر به فردی در این مسئله وجود دارد:
 اول این که یک کشور مسلمان از ملت آن، غصب و به بیگانگانی که از کشورهای گوناگون گردآوری شده و جامعه‌ای جعلی و موزائیکی تشکیل داده‌اند، سپرده شده است.
 دوم این که این حادثه‌ی بی‌سابقه در تاریخ، با کشتار و جنایت و ظلم و اهانت مستمر انجام گرفته است.
 سوم آن که قبله‌ی اول مسلمانان و بسیاری از مراکز محترم دینی که در این کشور قرار دارد، به تخریب و توهین و زوال تهدید شده است.
 چهارم آن که این دولت و جامعه‌ی جعلی در حساسترین نقطه‌ی جهان اسلام، از آغاز تاکنون، نقش یک پایگاه نظامی و امنیتی و سیاسی را برای دولتهای استکباری بازی کرده و محور غرب استعماری که به علل گوناگون، دشمن اتحاد و اعتلاء و پیشرفت کشورهای اسلامی است، از آن همواره چون خنجری در پهلوی امت اسلامی استفاده کرده است.
 پنجم آن که صهیونیسم که خطر اخلاقی و سیاسی و اقتصادی بزرگی برای جامعه‌ی بشری است، این جای پا را وسیله‌ای و نقطه‌ی اتکائی برای گسترش نفوذ و سلطه‌ی خود در جهان قرار داده است.
 نکات دیگری را هم میتوان بر اینها افزود: هزینه‌ی مالی و انسانیِ سنگینی که کشورهای اسلامی تاکنون پرداخته‌اند. اشتغال ذهنی دولتها و ملتهای مسلمان. رنج میلیونها آواره‌ی فلسطینی، که بسیاری از آنان پس از شش دهه هنوز در اردوگاه‌ها زندگی میکنند. انقطاع تاریخ یک کانون مهمِ تمدنی در جهان اسلام و الی غیر ذلک. ۱۳۹۰/۰۷/۰۹
 
اتفاق نظر همه مذاهب اسلامی و جریانات ملی بر ایستادگی مقابل رژیم صهیونیستی
از ۶۰ سال پیش تاکنون داغى‌‌بزرگتر از غصب کشور فلسطین بر دل امت اسلامى نهاده نشده است. فاجعه‌‌ى فلسطین از روز اوّل تاکنون، ترکیبى از کشتار و ترور و ویرانگرى و غصب و تعرض به مقدسات اسلامى بوده است. وجوب ایستادگى و مبارزه در برابر این دشمن حربى و غاصب، مورد اتفاق همه‌‌ى مذاهب اسلامى و محلّ اجماع همه‌‌ى جریانات صادق و سالمِ ملّى بوده است. هر جریانى در کشورهاى اسلامى که این وظیفه‌‌ى دینى و ملى را به ملاحظه‌‌ى خواست تحکّم‌‌آمیز آمریکا یا به بهانه‌‌ى توجیه‌‌هاى غیرمنطقى، به دست فراموشى بسپارد، نباید انتظار داشته باشد که به چشم وفادارى به اسلام یا صداقت در ادعاى میهن‌‌دوستى به او نگریسته شود. این یک محک است. هر کس شعار آزادى قدس شریف و نجات ملت فلسطین و سرزمین فلسطین را نپذیرد یا به حاشیه ببرد و به جبهه‌‌ى مقاومت پشت کند، متهم است. امت اسلامى باید در همه جا و همه وقت، این معیار و شاخصِ نمایان و اساسى را در مدنظر داشته باشد. ۱۳۹۲/۰۲/۰۹

مقابله با اسرائیل جزو مصالح همه کشورهای آزاد است
نجات فلسطین و محو دولت غاصب صهیونیستی، مسأله‌ای است که با مصالح ملتهای این منطقه - از جمله با مصالح کشور عزیز ما ایران - سرو کار دارد. کسانی که از روز اوّلِ انقلاب، یکی از برنامه‌ها را مقابله و معارضه با نفوذ و اقتدار صهیونیستها قرار دادند، با محاسبه این کار را کردند. این برنامه، طبق مصالح کشور و مصالح عمومی جمهوری اسلامی و مردم ایران انتخاب شده است. در کشورهای دیگر نیز همین‌طور است. همه روشنفکران کشورهای اسلامی، همه سیاستمداران آزاداندیش، همه آنهایی که دستشان در حنای استکبارىِ امریکا رنگ نگرفته است، معتقدند که باید با اسرائیل مقابله کرد؛ یعنی این را جزو مصالح کشورشان میدانند.
برای آن دولت غاصبِ دروغىِ جعلی، مسأله فلسطین، یک مسأله داخلی نیست؛ یک مسأله‌ی اساسىِ بین‌المللی است. آنچه که اهمیت دارد، این است که نسل جدید فلسطینی حقیقت را دریافته است. کدام حقیقت را؟ این حقیقت را که اگر بخواهد بر این زبونی و خواری و تحقیر و فشاری که بر او تحمیل میشود، فائق آید، راهش مبارزه و مقابله است؛ راهش رفتن پشت میز مذاکره نیست، که مذاکره کننده‌گان هم چیزی گیرشان نیامد. ۱۳۷۹/۰۹/۲۵
 
امام خمینی دفاع از مردم مظلوم فلسطین را مسئله اصلی می‌دانست
امام هیچ وقت به خاطر ملاحظه‌ی زورگویان عالم، از دفاع از مظلومین عالم دست نکشید. امام در طول زمان از مسئله‌ی فلسطین به عنوان یک مسئله‌ی اصلی یاد کرد. امام صریحا در وصیتنامه و بیانات خود به ندای یا للمسلمین ملتهای مظلوم اهمیت میدهد؛ دفاع صریح از حقوق مظلومین، دفاع صریح از حقوق ملت فلسطین و هر ملت مظلوم دیگر. این روش امام است؛ این خط امام است؛ این شیوه‌ی امام و این توصیه و وصیت امام است. خوشبختانه این روش را ملت ایران و مسئولین کشور دنبال کردند و سی سال است که در هر میدانی که شما ملت ایران با استکبار آمریکا مواجه شدید، شما پیروز شدید و دشمن شما مغلوب و دچار باخت شد. ۱۳۸۷/۰۳/۱۴

روز اسلام

مساله اصلی

 

 

امام خامنه ای (حفظه الله):

این(جریان تکفیر ) را دشمن به‌صورت مشکل دست‌ساز وارد دنیاى اسلام کرده است

و ناچاریم به آن بپردازیم،لکن مسئله‌ى اصلى، مسئله‌ى رژیم  صهیونیستى است؛

مسئله‌ى اصلى، مسئله‌ى قدس است؛ مسئله‌ى اصلى،

مسئله‌ى قبله‌ى اوّل مسلمین، مسجدالاقصى است؛ اینها مسائل اصلى است.۱۳۹۳/۰۹/۰۴

آرمان قدس

ذکر مصیبت

 

سلام بر مولای مقتدر مظلوم

ذکر مصائب حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام توسط رهبر معظم انقلاب

 

برای دانلود اینجارا کلیک کنید

 

عمل به تکلیف، شرط تحقق وعده‌های الهی

طرح کلی اندیشه‌ی اسلامی در قرآن

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در ماه مبارک رمضان سال ۱۳۵۳ در مسجد امام حسن علیه‌السلام  مشهد جلساتی با عنوان «طرح کلی اندیشه‌ی اسلامی در قرآن» داشته‌‌اند و طی آن به «تبیین پایه‌های تفکر اسلامی» بر مبنای آیات قرآن پرداخته‌اند. ایشان با اشاره به اهمیت این مباحث گفته‌اند: «این جلسات، پایه‌های فکری برای ایجاد یک نظام اسلامی است.» ۸۱/۴/۴ پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR به مناسبت فرارسیدن ماه مبارک رمضان، گزیده‌ای از هفت جلسه‌ی ابتدایی این سخنرانی‌ها را که به بحث «ایمان» اختصاص داشته به مرور منتشر می‌کند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در چهارمین جلسه‌ی سلسله سخنرانی‌های «طرح کلی اندیشه‌ی اسلامی در قرآن» در ادامه‌ی موضوع «ایمان» به یکی از ویژگی‌های دیگر ایمان واقعی و راستین در مقابل ایمان‌های غیر واقعی و دروغین می‌پردازند: تعهد عملی و تکلیف الهی. ایشان در این جلسه این نکته‌ی مهم را متذکر می‌شوند که ایمان واقعی صرفاً یک اعتقاد قلبی نیست بلکه با مأموریت‌های دشواری همراه است. در این جلسه همچنین در تکمیل جلسه‌ی قبل که به برخی تکالیف مؤمنین (از قبیل اقامه‌ی نماز، اصلاح ذات البین، انفاق و توکل) اشاره شده بود، تکلیف دیگری مطرح می‌شود به نام «هجرت». اما هجرت صرفاً به‌معنای مسافرت از شهری به شهر دیگر نیست و سخنران روز پنجم ماه رمضان مسجد امام حسن علیه‌السلام مشهد بیانات خود را با توضیح معنای صحیح این واژه‌ی قرآنی به پایان می‌برد.  

 

دریافت جدول: عکس | PDF

جلسه‌ی چهارم: ایمان زاینده و همراه با تعهدات عملی عمل به تکلیف، شرط تحقق وعده‌های الهی
آیات این جلسه	آیات ۷۷ و ۷۸ سوره‌ی مبارکه‌ی حج و ۷۲ سوره‌ی مبارکه‌ی انفال
واژگان کلیدی:	تکلیف و تعهد	امت برگزیده	ایمان زاینده	وعده‌های الهی	هجرت
آیه	نکات کلیدی
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ارْکَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّکُمْ وَافْعَلُوا الْخَیْرَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿حج:٧٧﴾ ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! رکوع و سجود کنید و پروردگارتان را عبادت کنید و کار نیکو انجام دهید، مگر موفقیت یابید.	ایمان، بر طبق فرهنگ قرآن، صرفاً یک امر قلبی نیست. درست است که ایمان، یعنی باور، و باور مربوط است به دل، اما قرآن هر باوری را به رسمیت نمی‌شناسد. ایمان مجرد، ایمان قلبیِ خشک و خالی، ایمانی که در جوارح و اعضای مؤمن مشهود نیست؛ این ایمان از نظر اسلام ارزشمند نیست. اولْ‌مؤمن به خدا، شیطان است. ابلیس سالیانی خدای متعال را عبادت می‌کرد و دلش کانون معرفت خدا بود، اما در آن بزنگاه، در آنجایی که ایمان‌ها همه آنجا به کار می‌آیند؛ یعنی در هنگام انتخاب، در هنگام تعین راهِ نهایی، این ایمان به کار ابلیس نیامد، این ایمان در همان دل ماند. ایمانی که فقط در دل بماند، می‌پوسد و می‌خشکد. ... آن ایمانی از نظر اسلام ارزش دارد که با عمل، با مسئولیت، با تکلیف، با تعهد همراه است. اگر تعهدی احساس نکردی، در مؤمن بودن خودت شک کن. جامعه‌ای که به تعهدات ایمانی عمل نمی‌کند، نام خود را جامعه‌ی مؤمن نگذارد. آن‌ کسانی که از قرآن شنیده‌اند: «و لاتهنوا و لاتحزنوا و انتم الاعلون اِنْ کُنتُم مُؤمِنین» سست نشوید غمگین نشوید، اگر مؤمن باشید از همه برترید؛ آن کسانی که این صلای عجیب را از قرآن شنیدند، بعد به واقعیت‌ها نگاه می‌کنند می‌بینند مؤمنین به قرآن از همه برتر نیستند، بلکه گروکش همه هستند و تعجب می‌کنند که این وعده‌ی قرآن پس کو؟ و اگر زمانی برای انجاز این وعده پیدا نکردند، منتظر ظهور ولی‌عصر صلوات‌الله‌علیه می‌مانند. به این عده باید خاطرنشان ساخت که بله، وعده‌ی الهی حق است، هم در زمان ظهور مهدی موعود صلوات‌الله‌علیه و هم هر جایی که ایمان صورت بندد. اما ایمانی که قرآن آن را همراه با عمل می‌داند، ایمانی که آن را از تعهد جدا نمی‌داند. ایمان، نه فقط یک امر قلبی. ... اگر فقط تصدیق و پذیرش در صدق کلمه‌ی ایمان کافی بود، من می‌گویم اولْ‌مؤمنِ به پیغمبر ابولهب یا ولیدبن‌مغیره‌ی مخزومی بود آن هوشمندان عرب خوب می‌فهمیدند که رسول خدا راست می‌گوید. اما شما بعد از چهارده قرن از آن تاریخ او را شیعه نمی‌دانی. یا عمروعاصی که درباره‌ی امام علی علیه‌السلام  شعر می‌گوید و دم احتضار، در آن حساس‌ترین لحظه‌ها، اظهار ندامت و پشیمانی می‌کند و می‌گوید دینم را به دنیای معاویه فروختم، با علی که می‌دانستم حق است جنگیدم؛ اگر فقط تشخیص و ایمان قلبی و باور کافی بود، عمروعاص باید اولْ‌شیعه‌ی عالم باشد. قرآن صریحاً نفی می‌کند ایمان را از آن کسانی که به‌طور مطلق پایبند تعهدات ایمانی خود نیستند. بنابراین ایمانی که در اسلام معتبر است ایمان زاینده و تعهدآفرین است.
وَجَاهِدُوا فِی اللَّـهِ حَقَّ جِهَادِهِ ۚ هُوَ اجْتَبَاکُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ ۚ مِّلَّةَ أَبِیکُمْ إِبْرَاهِیمَ ۚ هُوَ سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمِینَ مِن قَبْلُ وَفِی هَـٰذَا لِیَکُونَ الرَّسُولُ شَهِیدًا عَلَیْکُمْ وَتَکُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ ۚ فَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّـهِ هُوَ مَوْلَاکُمْ ۖ فَنِعْمَ الْمَوْلَىٰ وَنِعْمَ النَّصِیرُ ﴿حج:۷۸﴾ و در راه خدا آنچنان که شایسته است مجاهدت نمایید. اوست که شما را برگزیده و در دین بر شما هیچ دشواری و ناسازی قرار نداده.  این شیوه و آئین پدرتان ابراهیم است. او شما را از پیش و در این نوبت «مسلم» نامیده است تا پیامبر گواه و دیده‌بان شما باشد و شما گواهان و دیدبان بشریت باشید. و به‌پا دارید نماز را و بدهید زکات را و به خدا متکی و پناهنده گردید (به آئین او متوسل شوید) اوست سرپرست و پشتیبان شما، نیکو سرپرست و نیکو یاوری است.	۱. ای ملت اسلام! یعنی چه برگزیده؟ یعنی شما را به‌صورت دردانه‌های نازپرورده‌ای گذاشته کنار، گفته اینها تافته‌ی‌جدابافته‌اند، گناه و اشتباه هم کردند، برخلاف فرمان ما هم عمل کردند، بهشت به‌نام اینهاست؟ این حرفی است که یهودی‌ها هم درباره‌ی خودشان مدعی بودند. قرآن در مقابل یهودی‌ها، آن کسانی که خیال می‌کردند که احبا و اولیا و دوستان، بلکه فرزندان خدایند با لحن خیلی ملامت‌آمیزی اعلام می‌کند که این دوستی و ولایت در گرو این است که به فرمان خدا عمل کنید. خدا امت اسلام را انتخاب کرد، اما قبل از اسلام، بنی‌اسرائیل را هم انتخاب کرده بود. این انتخاب به‌معنای انتخاب آماده‌ترین فرد است برای بزرگ‌‌ترین کار. ۲. این بار را به شما دادیم و این گزینش را نسبت به شما به عمل آوردیم، برای چه؟ تا چه بشود؟ [تا] مسئول مستقیم شما پیغمبر باشد و مسئول همه‌ی بشریت شمایید. تا پیامبر بر شما گواه و مراقب و دیدبان باشد و شما بر مردمان و بر بشریت مراقب و نگهبان و دیدبان. ۳. حالا که شما از طرف پروردگار، به مأموریتی دشوار دارید گسیل می‌شوید، به‌پادارید نماز را. بازهم تکلیف و تعهد. ایمان خشک و خالی نداریم.
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُ‌وا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ وَالَّذِینَ آوَوا وَّنَصَرُ‌وا أُولَـٰئِکَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ ۚ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَلَمْ یُهَاجِرُ‌وا مَا لَکُم مِّن وَلَایَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّىٰ یُهَاجِرُ‌وا ۚ ... ﴿انفال:۷۲﴾ به یقین کسانی که ایمان آوردند و هجرت کردند (به‌خاطر خدا و جامعه‌ی اسلامی از خانه و زندگی دست شستند) با مال و جان خود در راه خدا مجاهدت نمودند. و آن کسانی که پناه دادند و یاری کردند آنان به‌هم پیوستگان و هم‌جبهه‌گان یکدیگرند و آنان که ایمان آوردند ولی هجرت نکردند (و به عضویت جامعه‌ی اسلامی که متضمن تعهدات فراوان است درنیامدند) شما را با آنان پیوند و پیوستگی‌ئی نیست تا وقتی هجرت کنند.	علاوه بر تعهدات ایمانی از نوع زکات، نماز و اعتصام به خدا که در آیات آخر سوره‌ی حج مطرح شد در آیات آخر سوره‌ی انفال تعهدات ایمانی دیگری نیز مطرح می‌شود: هجرت و جهاد و ... هجرت کردند یعنی چه؟ یعنی از مشهد رفتند تهران ماندند؟ از شهری به شهری مهاجرت کردند و بس؟ نه. اولاً هجرت کردن به‌معنای یک‌باره از همه چیز دست شستن به‌خاطر هدف، به‌خاطر پیوستن به جامعه‌ی اسلامی، به‌خاطر قبول تعهد در مجموعه‌ی تشکیلات جامعه‌ی اسلامی محسوب می‌شود. از مکه که بلند می‌شدی بیرون می‌آمدی، مغازه‌ی پرمتاع و پرکالای خود را از دست می‌دادی و اموالت به تاراج می‌رفت. هجرت یعنی این. آن کسانی که هجرت می‌کردند همه‌ی این محرومیت‌ها و ناکامی‌ها را به‌جان می‌پذیرفتند. از سوی دیگر هجرت، یعنی برای بنای کاخ عظیم جامعه‌ی اسلامی یک خشت بردن... جامعه‌ی اسلامی که در مدینه به‌وجود آمده بود محتاج بود به عناصر مؤمن، فعال، پرتلاش، پرتوان، سابقه‌دار، اسلام‌فهم، محب و معتقد به این راه، با دلی سرشار از ایمان. آن کسی که هجرت می‌کرد از مکه، از انس و محبت و خاطره و راحتی و عیش و نوش می‌گذشت. و در حقیقت به سهم خودش، گام بزرگی برداشته بود در راه بنای آن چنان جامعه‌ای. اینها به هم‌پیوستگان و هم‌جبهه‌گان یکدیگرند. اینها همه یک عنصرند و خشت و آجر یک دیوار و سقفند.

بخشی از بیانات آیت‌الله خامنه‌ای در ۵۳/۰۶/۳۱ در مسجد امام حسن علیه‌السلام مشهد:

یک صفتی است در انسان که همیشه دنبال کارهای راحت‌تر می‌رود، حالت سهولت‌طلبی، سهل‌گرایی در انسان هست.
 بین دو کار اگر مخیّرش کنید، هر کدام آسان‌تر است، هر کدام تلاش کمتری، مایه‌ی کمتری می‌برد،
آن را انسان انتخاب می‌کند، خاصیت آدم این است، معمولاً انسان‌ها این‌جوری‌اند. ... از طرفی ایمان مذهبی می‌گوید،
بهشتت از دست رفت. برای اینکه هم سهل‌گرایی به‌جای مانده باشد، هم بهشت از دست نرفته باشد،
مجبوریم بنشینیم فرمول درست کنیم، فرمول‌هایی که نتیجه می‌دهد رفتنِ آدمِ بیکاره‌ی تنبل را به بهشت.
پای فرمول‌ها می‌ایستیم، گیر می‌دهیم، نمی‌فهمیم؛ تا وقتی به بهشت نرفتیم می‌فهمیم که فرمول‌ها غلط بود.
من می‌گویم حالا یک تجدیدنظری بکنیم ببینیم آیا واقعاً این فرمول‌ها درست است؟
... امام علیه‌السلام در روایتی این مضمون را می‌فرمایند که نمی‌رسد به شفاعت ما، مگر به‌وسیله‌ی کوشش و جدّ و جهد.
حالا ما با تنبلی، با زانوی غم به بغل گرفتن و غم گذشته و آینده را با بی‌غیرتی خوردن،
ما با این حالت منفیِ پستِ بی‌خاصیت، می‌نشینیم به امید شفاعت، در حالی که خود امام علیه‌السلام،
طبق این روایت می‌فرماید که شفاعت ما به آن کسانی می‌رسد که جدّ و جهد و کوشش داشته باشند،
درست نقطه‌ی مقابل آنچه که در مغزهای ماست.


برگرفته از سایت khamenei.ir

اصول امام خمینی

در سیاست خارجی، اصول امام عبارت است از ایستادگی در مقابل سیاستهای مداخله‌گر و سلطه‌طلب؛ برادری با ملتهای مسلمان؛ ارتباط برابر با همه‌ی کشورها، بجز کشورهائی که تیغ را بر روی ملت ایران کشیده‌اند و دشمنی میکنند؛ مبارزه‌ی با صهیونیسم؛ مبارزه برای آزادی کشور فلسطین؛ کمک به مظلومین عالم و ایستادگی در برابر ظالمان. وصیتنامه‌ی امام جلوی چشم ما است. ۱۳۹۲/۰۳/۱۴

للقُدسِ نحنُ قادمونْ...

أنا قتیلُ العَبراتْ … أنا لَهیبُ الحسراتْ 

(من کشته اشکم... من شعله حسرت در دل‌های مؤمنانم)

 

أنا الحسینُ بن علی … أنا وَجیبُ الصَّرَخات 

(من حسین بن علی هستم... من طنین فریادهایم)

 

آهاتی تَلْهَبْ 

(حسرت‌هایم در دلم شعله می‌کشد)

 

لن أَنسى زینبْ

(زینب را فراموش نخواهم کرد)

 

مِن بعدی تُسلَبْ 

(که پس از من غارت می شود)

 

ذَبِلَ الصِّغار…. کماءٍ جَفْ 

(کودکان حسین درمانده و ناتوان شدند.... مانند آبی که خشک شده باشد)

 

ها هو الحِصار … بهم قدْ حَفْ 

(در محاصره دشمنان قرار گرفتند)

 

یَصْعُبُ الفِرار ... بأرضِ الطَّف

(فرار کردن از دست دشمنان در صحرای خشک کربلا سخت است)

 

(سیِّدی حسین، حبیبُ الله)

(آقای من حسین ای حبیب خدا)

 

 

صاحَ الجریحُ بالشهیدْ : … " آهٍ أخی نَزْفی شَدید

(مجروح به شهید گفت ... آه ای برادرم، خونریزی من شدید است)

 

حیثُ الجِراحاتُ تهُونْ…. خُذْنی لعالَمٍ جدید

(مرا به جهان دیگر (جهان شهداء) ببر... آنجایی که جراحت‌ها خوب می‌شود)

 

قد جفّتْ عُروقی

(رگهایم از خون خالی شده است)

 

تِهتُ عن طریقی

(راهم را گم کرده‌ام و نمیدانم در این دنیا به کجا روم)

 

خُذنِیْ یا صدیقی

(ای دوست شهید من، مرا با خود ببر)

 

"عندما تَحین ْ لحظةُ الصمتِ

(شهید  به مجروح گفت: وقتی لحظه جان دادن فرا رسد)

 

اِرقَبِ الحسین متى یَأتی

(منتظر امام حسین (ع) باش که می‌آید)

 

وامْدُدِ الیدین لِکیْ تأتی

(در آن لحظه دستانت را به سوی او دراز کن و از او مدد بخواه تا به ما شهدا بپیوندی)

 

(سیِّدی حسین، حبیبُ الله)

(آقای من حسین ای حبیب خدا)

 

 

لو أغلقُوا کُلَّ الدُّروب …. و قَیَّدونا بالخُطوب

(اگر همه راه‌ها را ببندند... و ما را به مشکلات وسختی‌ها دچار کنند)

 

للقُدسِ نحنُ قادمونْ…. فالقدسُ مِعراجُ الشُّعوب

(بازهم ما به سوی قدس می‌آییم .... زیرا قدس معراج ملت‌هاست)

 

الشِّمرُ صُهیون

(شمر امروز صهیونیسم است)

 

ذو البیتِ الموهون

(که خانه‌اش سست است)

 

ملعونٌ ملعون

(ملعون است، ملعون است)

 

یا سَنا الصَّباح …أنتمُ القِندیل

([ای جوانان مسلمان] شما نور صبح و چراغدان‌ امید هستید)

 

وجِّهوا السِّلاحْ …نحْوَ إسرائیلْ

(سلاح‌هایتان را به سوی اسرائیل نشانه بگیرید)

 

واقبِضُوا الأرواحْ…. مثلَ عزرائیل

(و مثل عزرائیل جانشان را بگیرید)

 

(سیِّدی حسین، حبیبُ الله)

(آقای من حسین ای حبیب خدا)

 

شاعر: احمد حسن الحجیری از بحرین

مداحی توسط برادر میثم مطیعی

دانلود

صهیونیست کودک کش