« سفر عشق »، روایتی از یک سفر دانشجویی به کربلا

در پشت جلد این کتاب آمده است :

این مسیر به پندار دیدگان ظاهربین غبارآلود ما خام‌اندیشان ناسوتی، جاده‌ای است مثل تمام جاده‌ها که شهری را به شهری دیگر متصل می‌سازد، اما در نظر اهل بصیرت و ارباب معرفت این راه نه فقط جاده‌ای از نجف به کربلا، که سلوکی است از غدیر تا به عاشورا؛ که تنها وفاداران به آن میثاقی ازلی می‌توانند آن را به سرانجام رسانند و بهای «سلوک عاشورایی» خویش را به خون بپردازند…

راوی نیز در چرایی انتخاب عنوان کتاب، آورده :

سِفْر (بر وزن صِفر) واژه‌ای عِبری است به معنی «کتاب» که همانند سَفَر (بر وزن قَمر) نوشته می‌شود، اما جمع شکسته یا مکسر هر دو «اسفار» است. این واژه برای نامیدن پنج کتاب تورات (سِفر آفرینش، سِفر خروج، سِفرلاویان، سِفر اعداد و سِفر تثنیه) یا همه عهد قدیم به کار می‌رود.

انسان به چهار چیز مفطور است:

اول : حس؛ که به واسطۀ آن انسان مُلکی باشد.

دوم : خیال؛ که به واسطۀ آن انسان ملکوتی باشد.

سوم : عقل؛ که به واسطۀ آن انسان جبروتی باشد.

چهارم : عشق؛ که به واسطۀ آن انسان لاهوتی و فانی در حق گردد.